502. Post primum statum exactum, qui est status exteriorum, de quo in praecedente articulo actum est, homo spiritus immittitur in statum interiorum suorum, seu in statum interioris voluntatis et inde cogitationis, in quo fuerat in mundo, cum sibi relictus libere et absque freno cogitavit; in hunc statum illabitur ipso nesciente, similiter ut in mundo, cum retrahit cogitationem proximam loquelae, seu ex qua loquela, versus interiorem, ac in ea moratur. Quare cum homo spiritus in hoc statu est, in se ipso est, et in ipsa sua vita; nam libere cogitare ex propria affectione, est ipsa vita hominis, et est ipse.