Πολλοί που είναι καινούριοι σε αυτόν τον ιστοχώρο και την εργασία μου μ’ έχουν ρωτήσει πώς μπήκα σ’ αυτή τη διαδικασία. Έτσι πρόκειται να πω εν συντομία την ιστορία εδώ, ή όσο εν συντομία μπορώ, επειδή τόσα πολλά έχουν συμβεί.

Γεννήθηκα στο Λέιτσεστερ της Αγγλίας, στις 6.15 μ.μ. περίπου στις 29 Απριλίου του 1952. Ανατράφηκα μέσα σε αυτό που αποκαλούν στη Μεγάλη Βρετανία οικογένεια "εργατικής τάξης" σε ένα μεγάλο συγκρότημα κατοικιών και τα χρήματα ήταν λίγα, πολύ λίγα, καθ' όλη τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας μου. Ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, και το κατάφερα εγκαταλείποντας το σχολείο για να παίξω μπάλα στην Κόβεντρυ Σίτι και την Hereford United, στο αγγλικό πρωτάθλημα.

Ακριβώς έξι μήνες μετά την αρχή της ποδοσφαιρικής μου καριέρας, το αριστερό μου γόνατό άρχισε να πρήζεται χωρίς κάποιον προφανή λόγο και μετά από μήνες εξετάσεων μου είπαν ότι είχα ρευματοειδή αρθρίτιδα. Αποφάσισα να μην σταματήσω να παίζω γιατί αυτό ήταν που ήθελα από μικρός να κάνω και συνέχισα για τα επόμενα πέντε χρόνια, προχωρώντας στην σταδιοδρομία μου, αλλά προσέχοντας παράλληλα την πρόοδο της αρθρίτιδας στους αστραγάλους μου, στο αριστερό γόνατο, στον αγκώνα, κ.λ.π... Τον τελευταίο χρόνο της σταδιοδρομίας μου, στην ηλικία των 20, κάθε πρωί στην προπόνηση ήμουν με την αγωνία, έως ότου θερμάνθηκαν οι σύνδεσμοι μου και χαλάρωσαν λίγο. Παρ’ όλα απολάμβανα μια επιτυχή περίοδο και θέλησα να συνεχίσω.

Όλο αυτό ενεργοποίησε ακόμα περισσότερο μια μανιώδη αποφασιστικότητα που πάντα είχα, να μην σταματάω στα εμπόδια και να υπερνικώ οτιδήποτε η ζωή μπορεί να επιλέξει να φέρει εναντίον μου. Ή, αλήθεια, ότι το ταξίδι μου επιλέγει.

Προς το τέλος εκείνης της περιόδου με το ποδόσφαιρο, ο πόνος εξαφανίστηκε γύρω στον ένα μήνα και πίστεψα ότι θα γινόμουν καλά, αλλά ένα πρωί ξύπνησα για να διαπιστώσω ότι και οι δύο μου σύνδεσμοι πονούσαν τόσο πολύ, σαν ένα μαχαίρι να τους διαπερνά και η σταδιοδρομία μου τελείωσε. Μου πήρε μερικές ημέρες ακόμα και για να είμαι σε θέση να κουτσαίνω, κι έμεινα με την ελπίδα τουλάχιστον να ξαναπερπατήσω. Ήμουν ακριβώς 21 χρονών και κόντεψα να πιστέψω ότι θα κατέληγα ακρωτηριασμένος. Δεν συνέβη. Δεν θα συμβεί. Δεν είναι στην πραγματικότητά μου καθόλου.

Αποφάσισα ότι θέλω να είμαι τηλεοπτικός παρουσιαστής στο BBC και, έχοντας αυτό τον στόχο, ξεκίνησα  να ψάχνω δουλειά σαν δημοσιογράφος. Αυτό δεν ήταν εύκολο επειδή το σχολείο μ’ έκανε να βαρεθώ αφόρητα και το παράτησα για να παίξω ποδόσφαιρο πριν δώσω οποιεσδήποτε εξετάσεις. (Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου) Θα έκανα την μαθητεία μου με τους δικούς μου όρους, τον καιρό που ήθελα, και το "εκπαιδευτικό" σύστημα μόλις που με άγγιξε. Το απέρριψα ολοκληρωτικά έχοντας κάποια εσωτερική γνώση, ότι δεν είχε σχέση με μένα.

Κατόρθωσα να πιάσω δουλειά σε μια μικρή εβδομαδιαία εφημερίδα στο Λέιτσεστερ, κυρίως επειδή ήμουν ο μόνος υποψήφιος, κι έπειτα από αυτό, γρήγορα έφτασα μέσω εφημερίδων, τοπικού ραδιοφώνου, περιφερειακής τηλεόρασης, να γίνω ειδικός δημοσιογράφος αθλητισμού και ειδήσεων σε εθνικό επίπεδο. Σύντομα αφότου το πέτυχα, το 1982, μετακόμισα σ’ ένα νησί στη νότια ακτή της Αγγλίας που λέγεται Isle of Wight, ένα μέρος που από μικρό παιδί με τραβούσε.

Ήταν εδώ όταν άρχισα να κάνω εκστρατεία για τα περιβαλλοντικά ζητήματα και αυτό με οδήγησε να γίνω εθνικός εκπρόσωπος για το Βρετανικό Κόμμα των Πρασίνων, μια θέση που κράτησα και κατά την διάρκεια της μεγαλύτερης για τους Πράσινους, πράγματι μοναδικής, επιτυχίας στις εθνικές εκλογές στη Μ. Βρετανία, την εκλογή για τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1989. Αλλά είδα ότι ενώ το Κόμμα των Πρασίνων λεγόταν ότι ήταν διαφορετικό, αυτό, ήταν όπως όλα τα άλλα κόμματα Πρασίνων που συνάντησα, δηλαδή η ίδια ακριβώς παλιά πολιτική με νέο όνομα. Έχασα το ενδιαφέρον μου και έφυγα, καθώς η ζωή μου πέρασε από τις πιο απίστευτες αναταραχές.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και μετά, είχα χάσει επίσης το ενδιαφέρον μου για την τηλεόραση. Το έκανα μόνο για να κερδίζω τα χρήματα που ξόδευα σ’ αυτό που ήθελα πραγματικά να κάνω - περιβαλλοντική εκστρατεία - και όχι επειδή επιθυμούσα πραγματικά να το κάνω. Βρήκα στην τηλεόραση έναν κενό, άψυχο κόσμο, στον οποίο η αβεβαιότητα και ο φόβος αφθονούσαν. Και μετά από τα γεγονότα του Μαρτίου του 1990, ο χρόνος μου στην τηλεόραση επρόκειτο σύντομα να τελειώσει.

Έγραψα ένα βιβλίο το 1989 με τίτλο (Δεν είναι απαραίτητο να είναι έτσι), που καθορίζει το όραμα και την ατζέντα των Πρασίνων επειδή αισθάνθηκα ότι μιλούσαν ο ένας στον άλλον αλλά όχι στο κοινό συνολικά. Όπως έγραφα το βιβλίο, και παράλληλα εργαζόμουν στο BBC, άρχισα να αισθάνομαι μια παρουσία γύρω μου, σαν να υπήρχε συνέχεια κάποιος στο δωμάτιο ενώ δεν υπήρχε κανένας. Έφτασα στο σημείο όπου αφού κάθισα στην άκρη του κρεβατιού σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Λονδίνο στις αρχές του 1990, είπα σ’ αυτόν τον κάποιον ή το κάτι: "Εάν είσαι εκεί σε παρακαλώ έλα σε επαφή μαζί μου γιατί με κάνεις να τρελαίνομαι."

Πολύ σύντομα μετά απ’ αυτό, τα γεγονότα άρχισαν να κινούνται γρήγορα.

Τον Μάρτιο, του 1990, έπαιζα ποδόσφαιρο με το γιο μου Gareth στην προκυμαία στο Ryde στο Isle of Wight και του είπα ότι θα πηγαίναμε να φάμε μεσημεριανό γεύμα στο καφέ του σιδηροδρομικού σταθμού που ήταν εκεί κοντά. Το καφέ ήταν γεμάτο και όταν γυρίσαμε να φύγουμε, κάποιος με αναγνώρισε και άρχισε να με ρωτάει για το ποδόσφαιρο. Όταν η συνομιλία τελείωσε, δεν μπορούσα να δω τον Gareth, αλλά ήξερα ότι θα ήταν στο κοντινό κατάστημα εφημερίδων και θα κοίταζε τα βιβλία που του άρεσαν. Έτσι ήταν. Στάθηκα στην είσοδο του καταστήματος και του είπα να παμε να βρούμε ένα άλλο καφέ, αλλά καθώς γύρισα να φύγω, τα πόδια μου κόλλησαν στο έδαφος σαν δύο μαγνήτες να τα τραβούσαν στο πάτωμα. Ποτέ δεν ακούω φωνές ή οτιδήποτε άλλο, απλώς ακολουθώ μόνο τη διαίσθησή μου, αλλά σε αυτήν την πρώιμη περίοδο αφύπνισης άκουσα τρεις φωνές πολύ καθαρά. Αυτή ήταν η πρώτη. Είπε: "Πήγαινε και κοίταξε τα βιβλία στη μακρινή πλευρά." "Μα τι στο καλό ήταν όλο αυτό;", σκέφτηκα.

Αυτό το κατάστημα το ήξερα πολύ καλά, και τα βιβλία σ’ εκείνο το τμήμα δεν παρουσίαζαν κανένα ενδιαφέρον για μένα. Αλλά λόγω της φωνής και αυτού που συνέβαινε στα πόδια μου, πήγα να δω τι θα γινόταν. Το πρώτο βιβλίο που είδα ήταν από μια ψυχική κυρία και αμέσως πονηρεύτηκα λόγω αυτής της παρουσίας που είχα αισθανθεί γύρω μου. Αναρωτήθηκα εάν θα ήταν σε θέση να μου πει τι συνέβαινε. Επίσης, ήταν χειροθεραπεύτρια η ίδια, κι έτσι της έγραψα κι έκλεισα ένα ραντεβού για θεραπεία, χωρίς να της αναφέρω για την παρουσία ή τίποτ' άλλο. Γι αυτήν, απλά ήθελα να δοκιμάσω την θεραπεία της στην αρθρίτιδά μου. Την είδα μόνο τέσσερις φορές και στις πρώτες δύο επισκέψεις τίποτα άξιο λόγου δεν συνέβη, εκτός από το ότι μίλησαμε για άλλες διαστάσεις και το ευρύτερο όραμα της ζωής.

Κατόπιν, στην τρίτη επίσκεψη, βρισκόμουν στον καναπέ, ενώ γινόταν η θεραπεία, όταν αισθάνθηκα κάτι σαν ιστό αράχνης στο πρόσωπό μου. Είχα θυμηθεί από το βιβλίο της ότι αυτό μπορούσε να συμβεί όταν τα "πνεύματα" προσπαθούν να έρθουν σε επαφή. Δεν της είπα τίποτα, αλλά μέσα σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα, όχι παραπάνω, τράβηξε το κεφάλι της προς τα πίσω και είπε: "Αυτό είναι πολύ δυνατό, θα πρέπει να κλείσω τα μάτια μου για αυτό!" Είπε ότι έβλεπε μια φιγούρα που ήθελε μέσω αυτής να δώσει μηνύματα σε μένα. Το ίδιο πράγμα συνέβη μια εβδομάδα αργότερα και σ’ αυτή την περίπτωση αυτό είναι που η "φιγούρα" της ζήτησε να μου πει:

Όλα αυτά μου ειπώθηκαν στις 29 Μαρτίου του 1990, καθώς και στη δεύτερη επίσκεψη, μια εβδομάδα αργότερα. Στο χρονικό διάστημα, που ήμουν τηλεοπτικός παρουσιαστής στο BBC και εθνικός εκπρόσωπος του Κόμματος των Πρασίνων και δεν είχα καμία ιδέα σχετικά με όλα αυτά (που μου ειπώθηκαν). Ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια αργότερα, το μεγαλύτερο μέρος τους έχει συμβεί ή συμβαίνει. Ακόμη και αυτό για τα πέντε βιβλία σε τρία χρόνια, τα οποία έγραψα στον μήνα. Μίλησα με κάποιους από το Κόμμα των Πρασίνων για αυτές τις εμπειρίες, αλλά η αντίδρασή τους ήταν τόσο στενόμυαλη, αδαής, και ανενημέρωτη όπως ακριβώς θα αντιδρούσε και το ίδιο το σύστημα που οι Πράσινοι υποστήριζαν ότι καταπολεμούν. "Νομίζω ότι ο David αρχίζει να τρελαίνεται." Ναι, σωστά, έτσι είναι. Καλώς ήρθατε στην πολιτική νέου τύπου!

Έγραψα γι αυτά τους πρώτους μήνες της αφύπνισης μου σε ένα βιβλίο με τίτλο Truth Vibrations (Δονήσεις Αλήθειας) (εκδόσεις Gateway books) και μετά ήρθε το πιο καταπληκτικό γεγονός από όλα, σαν μέσα σε ένα ατέλειωτο ρεύμα φανταστικών εμπειριών που είχα και συνεχίζω να έχω. Αισθάνθηκα αυτήν την τεράστια ώθηση να πάω στο Περού στα τέλη του 1990, αρχές 1991, και κατευθύνθηκα προς τα εκεί τον Φεβρουάριο του 1991, καθαρά με βάση αυτήν την διαίσθηση. Μια σειρά από εκπληκτικά πράγματα μου συνέβησαν εκεί και κατέληξαν με την ακόλουθη εμπειρία.

Ο Περουβιανός οδηγός μου μας είχε κάνει κράτηση σε ένα ξενοδοχείο στο Puno που λεγόταν Sillustani, όχι μακριά από τη λίμνη Titicaca, την υψηλότερη πλεύσιμη λίμνη στον κόσμο. Το Sillustani είναι μια αρχαία περιοχή των Incas περίπου μιας ώρας δρόμος με το αυτοκίνητο από το Puno και υπήρχαν εικόνες αυτής της τοποθεσίας γύρω από το ξενοδοχείο για προφανείς λόγους. Είπα ότι ήθελα να πάω εκεί και έπρεπε να μισθώσω ένα μικρό λεωφορείο τουριστών μόνο για μένα γιατί ήταν εκτός τουριστικής εποχής και δεν υπήρχε κανένα σχεδιασμένο ταξίδι. Είμαστε μόνο εγώ, ο ξεναγός, και ο οδηγός του λεωφορείου. Το Sillustani είναι ένας λόφος δίπλα στη λιμνοθάλασσα, με τα αρχαία ερείπια των Incas στην κορυφή. Είναι σε μια ακατοίκητη περιοχή και ήταν πολύ ήσυχα όταν ήμουν εκεί, μόνο μερικά παιδιά με ένα λάμα ήταν εκεί, περιμένοντας να πουλήσουν φωτογραφίες σε τουρίστες, όχι ότι υπήρχαν κιόλας.

Αφότου είχα περπατήσει γύρω από τα ερείπια για μια ώρα ή κάπου τόσο, κάτω απ’ τον διαπεραστικό Περουβιανό Ήλιο, επέστρεψα στο τουριστικό λεωφορείο για να επιστρέψουμε στο Puno. Σκέφτηκα ότι το ταξίδι τελείωσε, αλλά μόλις μετά βίας είχε αρχίσει. Μετά από περίπου τριών λεπτών οδήγημα όπως κατηφορίζαμε τον δρόμο, κοίταζα από το παράθυρο και είδα ένα λόφο στα δεξιά μου. Όπως κοίταζα το λόφο, μια φωνή στο κεφάλι μου άρχισε να λεει: "Έλα σε μένα, έλα σε μένα, έλα σε μένα." Ηταν πολύ περίεργο, το λιγότερο που θα έλεγα, αλλά ζήτησα από τον οδηγό να σταματήσει γιατί ήθελα να πάω και να δω από κοντά το λόφο.

Αν και δεν μπορούσα να τον δω από το δρόμο, βρήκα ότι υπήρχε ένας κύκλος από σταθερές πέτρες στην κορυφή του και ήταν φανερό ότι βρίσκονταν εκεί από πολύ πολύ παλιά. Στάθηκα στο κέντρο κοιτάζοντας πίσω απέναντι απ’ το Sillustani, με τα βουνά πολύ μακριά σε απόσταση. Δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό και ο ήλιος ήταν τόσο δυνατός που έκαιγε το πρόσωπό μου. Ξαφνικά, αισθάνθηκα τα πόδια μου να τραβιούνται στο έδαφος πάλι σαν από έναν μαγνήτη, όπως στο κατάστημα εφημερίδων, αλλά αυτή τη φορά πολύ πιο δυνατά. Τα χέρια μου τότε σηκώθηκαν πάνω από το κεφάλι μου, χωρίς να το έχω εγώ αποφασίσει. Υψώστε τα χέρια σας πάνω από το κεφάλι σας, ελαφρώς ανοιχτά σε περίπου 45 μοίρες γωνία με το σώμα και δείτε πώς θα αρχίζουν να πονούν μέσα ένα λεπτό. Τα χέρια μου ήταν σ’ αυτή τη θέση για πάνω από μια ώρα και δεν αισθάνθηκα τίποτα, έως ότου αυτό τελείωσε και μετά ήταν τελείως πιασμένα.

Μια ροή πολύ ισχυρής ενέργειας άρχισε να εισρέει στη κορυφή του κεφαλιού μου όπως ένα τρυπάνι και μπορούσα να αισθανθώ επίσης την ροή της ενέργειας που ερχόταν από την άλλη κατεύθυνση, από το έδαφος, μέσα στα πόδια μου. Ήταν τότε που άκουσα την τρίτη φωνή στο κεφάλι μου, κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ από τότε. Είπε πολύ καθαρά: "Θα τελειώσει όταν νοιώσεις τη βροχή."

Τι; Ποια βροχή; Δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο που να φαίνεται οπουδήποτε, μόνο ένας καυτός ήλιος σε έναν ολοκάθαρο γαλανό ουρανό!!

Στάθηκα εκεί καθώς η ενέργεια αυξανόταν συνεχώς, σε σημείο όπου το σώμα μου τιναζόταν σαν να ήμουν συνδεμένος με έναν σταθμό παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Μετά από λίγο, είδα μια ανοικτού γκρι ομίχλη πέρα και πάνω από τα μακρινά βουνά και όπως παρατήρησα άρχισε να γίνεται όλο και πιο σκοτεινή. Είχε αρχίσει να βρέχει μακριά. Πολύ γρήγορα αυτή η θύελλα που ξεκίνησε από εκείνα τα βουνά, γέμισε τον ουρανό με σύννεφα, και κάλυψε τον ήλιο. Τελικά έφτασε πάνω από μένα και διέκρινα πρόσωπα στα τεράστια σύννεφα. Η θύελλα κινούταν τόσο γρήγορα, που έμοιαζε σχεδόν σαν κουνημένη φωτογραφία. Κατόπιν άρχισε να βρέχει και όπως ένοιωσα το νερό στο πρόσωπό μου, το κύμα της ενέργειας σταμάτησε ξαφνικά, σαν κάποιος είχε κλείσει τον διακόπτη. Τρίκλισα προς τα εμπρός, τα πόδια μου τα ένοιωθα να λυγίζουν, ο ώμος και οι μύες των χεριών μου πονούσαν υπερβολικά.

Η ενέργεια έρεε έξω από τα χέρια μου με τρομακτική ισχύ και πήγα κάτω στο λεωφορείο να αρπάξω έναν κρύσταλλο σε μια προσπάθεια να διώξω ένα μέρος της. Τα πόδια μου συνέχισαν να καίνε και να δονούνται για περίπου 24 ώρες. Εκείνη την νύχτα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ εξ’ αιτίας αυτού.

Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, η ζωή μου έμελλε να αλλάξει εντυπωσιακά, πραγματικά πέρα από κάθε φαντασία. Αισθάνθηκα σαν ένα φράγμα να είχε εκραγεί μέσα μου και η συνείδησή μου ταλαντευόταν από δω κι από κει, προσπαθώντας να ισορροπήσει στις νέες συνθήκες. Αυτό κράτησε περίπου δύο μήνες και σε εκείνο το διάστημα της τεράστιας σύγχυσης, οι Δονήσεις Αλήθειας προωθήθηκαν και πήγα στην εθνική τηλεόραση της Μ. Βρετανίας όπου γελοιοποιήθηκα πέρα από κάθε φαντασία. Για δύο χρόνια και περισσότερο δεν μπορούσα να περπατήσω σε κανένα δρόμο στη Μεγάλη Βρετανία χωρίς να γίνομαι το περίγελο από τους περισσότερους ανθρώπους. Οι κωμικοί έφτανε μόνο να αναφέρουν το όνομά μου και γινόταν χαμός από τα γέλια.

Αλλά αυτός ο εφιάλτης, με απελευθέρωσε από την φυλακή που μέσα της ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι - το φόβο, του τι οι άλλοι άνθρωποι νομίζουν. Και μόνο μετά το σπάσιμο και την απαλλαγή από αυτόν το φόβο μπορώ τώρα να περιοδεύω σε όλο τον κόσμο και να μιλώ για ερπετοειδή που αλλάζουν μορφή και έχουν καταλάβει τις θέσεις της παγκόσμιας εξουσίας. Εάν θέλετε οι άνθρωποι να σας σέβονται σύμφωνα με τη δικιά σας αίσθηση ασφάλειας, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το κάνετε αυτό – κι αυτό είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο τόσο σπάνια συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Εκείνη η γελοιοποίηση ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού μου και με απελευθέρωσε από τόσα πολλά.

Από τότε, έχω ακολουθήσει την ροή της ζωής. Ακριβώς σύμφωνα με όσα μου είχαν ειπωθεί ότι θα συνέβαιναν, μέσω της ψυχικής κυρίας το 1991, έχω οδηγηθεί στη γνώση, όλο και περισσότερο με τον καιρό, η οποία μου έχει αποκαλύψει μια εικόνα, για το πώς ο κόσμος βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο ελαχίστων, για χιλιάδες χρόνια. Και πώς η απόκρυψη της πνευματικής γνώσης, της κατανόησης του ποιοι πραγματικά είμαστε και της φύσης της ίδιας της ζωής, ήταν η θεμελιακή αιτία για το πώς αυτό έχει γίνει. Έχω επίσης μάθει για την Μεγάλη Αφύπνιση, τον Μεγάλο Μετασχηματισμό, ο οποίος στηρίζεται πάνω μας.

Η σταγόνα των πληροφοριών έγινε ποταμός, και τώρα είναι παλιρροιακό κύμα. Εν τούτοις, είμαστε μόνο στην αρχή, και το υπόλοιπο της ιστορίας υπόσχεται να είναι πιο καταπληκτικό, ακόμα και από ότι έχει ήδη συμβεί σε αυτά τα τελευταία δέκα απίστευτα χρόνια.

Με Αγάπη,
David Icke